Coccinella septempunctata

A mariquiña de sete puntos ten unha lonxitude de 6,5-7,8 mm. e o seu corpo é ancho, ovalado e convexo. A cabeza é negra, con dous puntos brancos diferenciables. O pronoto é negro e na metade da marxe anterior aparecen unhas manchas semitriangulares brancas. Os élitros son vermellos e presentan as sete características manchas circulares negras que dan nome á especie. Os machos teñen pequenos pelos no último segmento abdominal.

Os ovos son pequenos, de aproximadamente 1 mm e ovalados.

A larva é de cor variable, dependendo da temperatura, pero xeralmente é grisácea ou azulada, moi segmentada, con tubérculos ou espiñas negros e algunha mancha amarela nos laterais.

A pupa é de grisácea a negruzca, en ocasións con marxes brancas ou alaranxadas.

Habita en zonas de matogueiras, xardíns, campos de cultivo, máis abundante durante o verán. Poden alcanzar os 2.600 metros de altitude en pasteiros e prados de montaña. Hivernan baixo follas ou árbores.

Como a maioría de coccinélidos, é unha devoradora de insectos, básicamente de pulgóns e cochinillas, tanto en estado de larva como de adulto, polo cal se utiliza na loita biolóxica contra estes homópteros que a miúdo son unha praga para a agricultura. Comprobouse que unha larva de mariquiña pode comer o longo do seu desenvolvemento uns 3100 pulgones.

Anualmente nacen dúas xeracións de mariquiñas de sete puntos dunhas postas duns 400 ovos que as femias depositan baixo as follas ou nas gretas. As larvas recentemente emerxidas devoran o propio ovo ademais doutros infértiles da posta. En caso de perigo, as mariquiñas fanse as mortas, como moitos escaravellos, e, en caso de moito perigo, soltan un líquido amarelo polas patas que os seus predarores atopan repelente, pero que non parece afectar aos paxaros.

Lugar de observación: Lalín.